Chyba nigdy nie pisałam jakim konkretnie terapiom poddawany jest Miłosz. Dziś to naprawię i opiszę.
1. Terapia Ch. Knilla.
"Oparta jest na Programach aktywności - Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja opracowanych przez Mariannę Knill i Christophera Knilla.
Programy aktywności to trening zaznajamiający dziecko z własnym schematem ciała, rozwijający kontakt społeczny, ruch, świadomość ciała oraz jego możliwości sprawcze (umiejętność kontroli ruchów),
różne formy zabawy z partnerem. Programy mogą być stosowane przez każdą osobę, która ma regularny kontakt z dzieckiem. Można je wykonywać codziennie i jeśli to możliwe o tej samej porze dnia.
Wszystkim ruchom dziecka towarzyszy opracowany przez muzykoterapeutów specjalny akompaniament muzyczny (bardzo prosta linia melodyczna i łatwy do odtworzenia rytm), który jest wspomagany głosem osoby prowadzącej (lektor podający kolejne polecenia), śpiewem, rytmicznym mówieniem dostosowanym do wykonywanych czynności. Wszystko to podwyższa uwagę dziecka i koncentruje na wybranych aktywnościach. Dziecko wsłuchujące się w ton sygnaturki, powtarzany na początku i na końcu każdego programu, jest uprzedzane o tym, że jakaś czynność zakończyła się i może oczekiwać, co nastąpi za chwilę, może więc rozpoznawać znane sytuacje, a po jakimś czasie nauczy się łączyć je z określoną aktywnością. Dzięki Programom Aktywności dzieci lepiej rozumieją relacje pomiędzy sobą i swoim ciałem, a to może uczynić je zdolnymi do odkrycia znaczących powiązań z otoczeniem i wejścia w relacje z innymi ludźmi, oraz do manipulowania przedmiotami w sposób celowy, poznawczy, a nie schematyczny i stereotypowy."
2. Terapia Weroniki Sherborne ruch rozwijający
"Opracowany przez Weronikę Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłymi. Z tak zwanego baraszkowania, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie każdego zdrowego dziecka stworzyła system terapeutyczny. Genialność tej metody polega na jej prostocie i naturalności. Podstawowe założenia metody to:
... rozwijanie przez ruch:
1. świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2. świadomość przestrzeni i działania w niej,
3. dzielenie przestrzeni z innymi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Normalna aktywność człowieka, wykonywanie przez niego czynności ruchowych o charakterze dowolnym – celowym jest uwarunkowana świadomością własnego ciała i własnej tożsamości. Człowiek musi odczuwać i znać swoje ciało, jego części, oraz poczucie własnego „ja”, istnienia jako jednostki. Jednym ze źródeł tej świadomości jest kontakt naszego ciała z podstawą: ziemia – podłoga. Stojąc „mocno na ziemi” odczuwamy to podłoże, własne stopy, czujemy własne ciało. Drugim ważnym źródłem odczuwania ciała jako całości jest wyczucie centralnej części ciała: brzucha i tułowia jako elementu integrującego ciało. Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych. Zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Czuje się ono w niej bezpiecznie, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą nie musi być zagrażające, może stać się źródłem współprzeżywania. Nawiązania bliskiego kontaktu, opartego na zaufaniu i współpracy, daje możliwość poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia."
3. Muzykoterapia
"To dziedzina posługująca się muzyką. Jest formą psychoterapeutyczną i fizjoterapeutyczną, która poprzez dźwięk docierający do mózgu człowieka wzmacnia i usprawnia funkcjonowanie sfery emocjonalnej, umysłowej i fizycznej.
Muzyka pozwala dotrzeć do dalece skrywanych wewnątrz ciała i umysłu blokad, barier, napięć. Poprawia nastrój, wyzwala pozytywne przeżycia wewnętrzne jak i zewnętrzne. Dźwięk jest jak balsam, który łagodzi długo czasem skrywane lęki i inne niepokoje."
4. Arteterapia
"Arteterapia to „Terapia przez sztukę”, a także „Terapia przez twórczość” lub „Twórcza terapia”. Każdemu człowiekowi towarzyszy naturalna potrzeba tworzenia, wyrażania siebie i swoich emocji. Twórczość angażuje uczucia, doznania, pragnienia, a „terapia przez sztukę” nabiera dwojakiego znaczenia jako – terapia z wykorzystaniem muzyki, plastyki, choreografii, teatru, tańca, poezji, prozy – oraz jako terapia przy pomocy sztuk plastycznych.
Arteterapia to wydobywanie z dzieci i młodzieży sił oraz energii, które pomagają im we własnym rozwoju, poszukiwaniu motywacji do procesu twórczego, będącego bezpiecznym i akceptowanym sposobem wypowiedzi trudnej do opisania słowami. Pozwala odzwierciedlić problemy i negatywne emocje przechowywane i magazynowane.
Obserwując dziecko podczas rysowania lub malowania oraz oglądając „produkt końcowy” możemy dowiedzieć się o jego potrzebach. Stosunek do granic kartki niesie informacje o tym, jak odnosi się ono do świata zewnętrznego oraz jakie są relacje z jego rówieśnikami. Rysunki wykazują te same cechy, co zmieniające się podczas terapii ucznia – od fragmentaryczności do płynnego przejścia ku integracji.
Terapia przez sztukę przeznaczona jest dla osób, które często nie potrafią rozróżnić i nazwać swoich stanów emocjonalnych, z trudem okazują emocje i nie potrafią o nich mówić innym, nie potrafią odróżniać i nazywać emocji innych osób na podstawie ich zachowania, wnioskować co mogą oni przeżywać, nie potrafią zachowywać się adekwatnie do przeżywanych emocji, częsta reakcja na bodziec jest niewspółmierna do jego siły."
5. Integracja Sensoryczna
" Terapia ta polega rozwijaniu prawidłowego odbioru i analizy bodźców dostarczanych z otoczenia poprzez zmysły zewnętrzne (wzrok, słuch, dotyk, smak, węch)
oraz płynące z własnego ciała poprzez zmysły wewnętrzne (równowagi i czucia głębokiego). Jest dla dziecka bardzo atrakcyjna, gdyż ma charakter wesołej zabawy ruchowej. Podczas tej zabawy dostarczane są dziecku takie bodźce, których najbardziej potrzebuje jego system nerwowy (co wiemy z diagnozy). Terapia ta zwana "naukową zabawą" odbywa się w przyjemnej sali wyposażonej w specjalistyczny sprzęt i pomoce do stymulacji wszystkich systemów zmysłowych. Terapeuta przygotowuje dla każdego dziecka indywidualny program dostosowany do jego potrzeb z zachowaniem zasady stopniowania trudności. Sprzyja to utrzymaniu stałego zainteresowania dziecka i ciągłemu poprawianiu jego samooceny dzięki osiąganym sukcesom. To zaś motywuje dziecko do dalszego wysiłku."
6. Terapia logopedyczna
"leczenie zaburzeń mowy wykorzystujące osiągnięcia logopedii. Szczególne zastosowanie terapia logopedyczna znajduje np. po udarze mózgu, jeśli w jego trakcie u chorego doszło do uszkodzenia ruchowego ośrodka mowy – Broki i pojawiła się afazja ruchowa, bądź przy uszkodzeniu czuciowego ośrodka mowy (Wernickego) z afazją czuciową.
Podczas terapii logopedycznej często próbuje się ominąć lub odblokować albo pomóc chorym w kompensacji zaburzeń mowy poprzez techniki stymulacji-torowania takich jak: ekspresja za pomocą gestów, dopasowywanie słów do obrazków, pomoc w odpowiedziach, liczenie, czytanie najpierw słów, potem fraz, a następnie zdań i inne[1]. Oprócz technik stymulacji-torowania dużą skuteczność wykazuje także terapia melodycznej intonacji[2].
W terapii logopedycznej kluczową kwestią jest słuch. W logopedii wyróżniamy trzy rodzaje słuchu:
Słuch fizyczny – zdolność słyszenia przez człowieka fal dźwiękowych o częstotliwości 16-50 000 Hz. Dane te u poszczególnych ludzi mogą się różnić (zwłaszcza z wiekiem).
Słuch muzyczny – zdolność różnicowania i powtarzania podstawowych cech dźwięku: wysokości, barwy i siły (głośności).
Słuch mowny – składa się nań słuch fonemowy (fonologiczny, fonematyczny) i słuch fonetyczny.
Słuch fonemowy – umiejętność rozróżniania najmniejszych elementów składowych wyrazów, czyli fonemów. Fonemy rozróżniamy na zasadzie opozycji, np.: dźwięczność – bezdźwięczność, ustność – nosowość, miękkość – twardość
Słuch fonetyczny – zdolność do rozróżniania różnych głosek w obrębie tego samego fonemu oraz zdolność spostrzegania cech prozodycznych mowy.
Gwarancją sukcesu w terapii jest określenie sprawności słuchowej pacjenta w zakresie wszystkich rodzajów słuchu i ewentualne usprawnianie tych funkcji, które okazują się zaburzone."
7. Komunikacja alternatywna
" Komunikacja alternatywna jest metodą porozumiewania używaną zamiast mowy. Ważne jest, więc różnicowanie między zastępowaniem a wspomaganiem mowy. W komunikacji alternatywnej i wspomagającej używa się różnych określeń: komunikacja
wspomagająca naturalna (bez użycia pomocy komunikacyjnych),gdzie przekazywanie informacji następuje jedynie poprzez mowę ciała, oraz komunikacja wspomagająca specjalistyczna (wymagająca wykorzystania pomocy komunikacyjnych) i występująca wówczas, gdy dzieci i dorośli podczas porozumiewania się
korzystają z dodatkowych narzędzi komunikacyjnych[2]. Można do nich zaliczyć: tablice, urządzenia o nieskomplikowanej technologii z zastosowaniem światła i ruchomych wskaźników oraz pomoce wykorzystujące zaawansowaną technologię komputerową z monitorem i mową syntetyczną włącznie. Wśród takich pomocy komunikacyjnych wyszczególnić można pomoce tradycyjne tj; tablice, plansze ze słowami, znakami graficznymi lub obrazkami oraz pomoce komputerowe, często oparte na nowoczesnej technologii komputerowej i będące generacją urządzeń na wysokim poziomie technologicznym
Grupy użytkowników komunikacji alternatywnej. Osoby korzystające z komunikacji wspomagającej i alternatywnej tworzą trzy główne grupy w zależności od funkcji, jaką mają spełniać zastosowane systemy porozumiewania się. Potrzeby tych grup w różnym nasileniu dotyczą: środków ekspresji, wsparcia języka ub języka alternatywnego. Ich cechą wspólną jest niewykształcona w zwykłym czasie mowa lub też utrata umiejętności mówienia w wyniku choroby lub wypadku i w konsekwencji problemy porozumiewaniu się z innymi. Największą różnicę między powyższymi grupami,
a tym samym podstawę do szerszego ich rozróżniania stanowi stopień rozumienia języka, zdolność uczenia się rozumienia posługiwania się językiem w przyszłości. " Miłosz korzysta z systemu obrazkowego i gestów MAKATON.
8 Terapia mowy metodą Johansena _ dziś zaczynamy
" Terapią wspomagającą leczenie wielu zaburzeń mowy oraz dysleksji jest trening słuchowy Johansena IAS.
Jej twórca jest dr. Kjeld Johansen, duński nauczyciel i psycholog, dyrektor Bałtyckiego Laboratorium Badań Nad Dysleksją (www. dyslexia-lab.dk).
IAS to program oparty na szczegółowej diagnozie słuchu, uwagi słuchowej i lateralizacji. Na tej podstawie przygotowywany jest indywidualny program stymulacji słuchowej w formie przyjemnej dla ucha muzyki, skomponowanej tak aby obejmować swoim zakresem różne częstotliwości potrzebne do stymulacji.
Dane z diagnozy wysyłane są do ośrodka terapii Johansena, który przygotowuje indywidulany program w formie nagrań dźwiękowych.
Wystarczy 10 minut w ciągu dnia przez słuchawki. Postępy terapii słuchu są kontrolowane co 4-8 tygodni (zależnie od wieku), za każdym razem pacjent otrzymuje nową, specjalnie dla niego przygotowaną płytę CD z programem terapeutycznym. Cały program stymulacji trwa 6-10 miesięcy. Terapia kończy się powoli poprzez zmniejszanie liczby dni i czasu słuchania płyty.
Metoda ta stosowana jest w 16 krajach na świecie. W USA znana jest pod nazwą Hemisphere Specific Auditory Stimulation (HSAS). Metoda Johansena opiera się na tych samych założeniach co inne znane terapie dźwiękiem. Zaletą tej metody jest dostępność dla osób mieszkających daleko od dużych ośrodków miejskich gdyż ogranicza długie i żmudne dojazdy do gabinetów a jej koszt jest porównywalny z innymi terapiami słuchowymi ale rozłożony w czasie. Umożliwia terapię w domowym klimacie w którym dziecko / pacjent dobrze się czuje.
Stymulacja słuchowa metodą Johansena poprawia centralne przetwarzanie słuchowe czyli mechanizmy przetwarzania fal dźwiękowych. Wiele przypadków trudności w nauce, rozumieniu mowy, rozwoju języka, kłopotów z pamięcią, uwagą słuchową zaburzeń artykulacji ma swoje źródło w trudnościach przetwarzania dźwięków na poziomie centralnym."
9. Elementy terapii Behawioralnej
"Główne cele terapii behawioralnej
Rozwijanie zachowań deficytowych
Redukowanie zachowań niepożądanych
Generalizowanie i utrzymywanie efektów terapii
Podstawowe reguły behawioralne w edukacji
Jeżeli chcemy, żeby zachowania występowały częściej, powinniśmy je systematycznie wzmacniać
Zachowania niepożądane nie powinny być wzmacniane
Pojawienie się trudnego zachowania nie jest niebezpieczne, jeśli tylko nie jest wzmacniane
Podstawowe etapy terapii behawioralnej dzieci autystycznych
Wczesne rozumienie mowy
Trening imitacji
Dopasowywanie i sortowanie
Imitacja werbalna
Rozwój rozumienia mowy i mowy czynnej; nazywanie obiektów i czynności
Pojęcia abstrakcyjne
Budowanie zdań. Nauka odpowiadania na pytania
Umiejętności szkolne
Rozwój społeczny. Nauka wspólnej zabawy
Czynności samoobsługowe "
10. Zajęcia rewalidacyjne
"Zajęcia rewalidacyjne odgrywają bardzo ważną rolę w procesie kształcenia uczniów z powyższych grup. Zajęcia tego typu nie powinny mieć charakteru dydaktyczno-wyrównawczego, ale raczej kompensacyjny. Głównym założeniem jest wspieranie dziecka i poprzez wzmacnianie mocnych stron - wspomaganie rozwoju i zaburzonych funkcji. Nauczyciel rewalidacji powinien korzystać z różnych form i metod pracy, aby wypracować najlepsze efekty. Obszarem do pracy nie są tylko deficyty czy nieprawidłowości, ale również najmniej uszkodzone funkcje i właściwości. Zajęcia mają służyć ich rozwijaniu i wzmacnianiu, a także wykorzystywaniu przy kompensowaniu braków. Założeniem rewalidacji jest przywrócenie jak najlepszego funkcjonowania intelektualnego i społecznego ucznia. Dobre efekty przynosi poszerzanie zakresu aktualnych umiejętności, tego co dziecko już potrafi."
Jak widzicie z powyzszego Miłosz nie chodzi do przedszkola specjalnego tylko sie pobawić. Każdy dzień szkolny to ciężka praca która nasz synek wykonuje bardzo dzielnie. Na codzień obraca sie wśród dzieci niepełnosprawnych takich jak on sam. My mamy świadomość tego że dostaje wszystko to co najlepsze. Marzy nam się jeszcze dogoterapia. Czasem myśle o zakupie labladora ale ..nie wiem czy mąż by mnie nie wyrzucił z domu:D
Miłosz nie widzi za bardzo zwierząt, jego całym życiem są samochody i ruch uliczny. Może gdyby odkrył i ten świat obok zobaczyłby coś więcej?
Pewnie przydałby mu sie turnus rehabilitacyjny jednak koszty takiego wyjazdu są miażdżące.
Napewno za jakiś czas bedziemy mysleć o terapii Tomatis. Jednak mam nadzieje ze do tej pory nasza placówka znajdzie na nią środki i zapewni ją swoim uczniom, ponieważ juz nawet nie koszt tylko dojazd jest niemozliwy. Sesja trwa po 2 godziny codziennie. Najblizszy Tomatis jest oddalony od nas o sto km :/
Narazie cieszymy się z tego co mamy bo jesteśmy świadomi że nie wszystkie dzieci maja tyle szczęscia. Nigdy nie żałowałam decyzji o wynajeciu mieszkania przy przedszkolu specjalnym. I choć kosztuje nas to bardzo duzo miesiecznie nie musimy juz dojezdzać na te wszystkie terapie.
Póki jest mąż w domu dostarczamy mu sami terapii szokowej, zabierając go w róznorakie miejsca gdzie wrazen sensorycznych ma pod dostatkiem. Troszke sie nam znów ostatnio buntuje, przyzywyczajony do rutyny cięzko mu sie przestawić. Dzieki uprzejmości kolegi, który przyjmie nas w swoim domu, już za tydzień wyjezdzamy na weekend do USTKI. :) Miłosz pierwszy raz bedzie miał okazje zanurzyć stopę w morzu...to dopiero będzie terapia :))))
